Światowe tytuły prognozują: epidemia wniesie rewolucyjne zmiany do naszego życia. Problematyki nie pominęli socjologowie oraz architekci.
Na współczesną architekturę i infrastrukturę miejską wpływa zasada maksymalnej wygody mieszkańców. Takie myślenie radykalnie zmieniło przestrzeń publiczną. Normą stało się aktywne wykorzystanie każdego skrawka terenu do rekreacji oraz lokalnych inicjatyw, w obowiązkowym kontakcie z ludźmi.
Jak mówią miejscy antropolodzy (jest taka specjalizacja), ludzie wyszli na zewnątrz z potrzebami realizowanymi dotąd w zamkniętych pomieszczeniach. Na przykład chodzi o plenerowe siłownie, zajęcia sportowe, uprawianie yogi lub zabawy towarzyskie, takie jak kursy tańca.
Epidemia sprawia, że z dnia na dzień miejska populacja została pozbawiona wielu rozrywek. Powstaje zatem pytanie, czy trendy się odwrócą, a jeśli tak jakie przyjdą na ich miejsce. A może spragnieni towarzystwa po tygodniach izolacji rzucimy się w wir miejskiego życia?
Jeśli tak, architekci staną w obliczu zwiększonego ruchu w zielonych strefach. Rozbudują więc infrastrukturę dojazdową. Pamiętając o pandemii będą musieli zwiększyć odległości pomiędzy obiektami rekreacji. Od zwykłych ławek parkowych do treningowych urządzeń siłowni. A co powiedzieć o klubach i pubach?
Jeśli miasta nie przezwyciężą strachu przed zakażenia lub co gorsza koronawirus okaże się recydywistą, ludzie na stałe zamkną się w czterech ścianach. Wtedy konieczne będzie ich rozsunięcie, co wpłynie wprost odwrotnie do dzisiejszych trendów mieszkaniowych.
I wreszcie komunikacja miejska. Paradoks polega na tym, że epidemia stawia pod znakiem zapytania modę na zamykanie centrów miast przed ruchem samochodowym. Wymogi sanitarnego bezpieczeństwa sprawiają, że ludzie już dziś preferują prywatne pojazdy.
Trzeba więc będzie znowu poszerzyć ulice oraz zainwestować w wielopoziomowe parkingi. Zmniejszy się za to drastycznie rola komunikacji zbiorowej. Upadną wypożyczalnie samochodów i rowerów. Wspólne podróże metrem, czy pojazdem na godziny będą po prostu niehigieniczne.
